Luister naar dit gedicht

de blauwe hauk fan wales

It is slim simmer,
En de sinne winkt dizze middei mei it ljocht dat earst
Op de griene harpen fan ’e heuvels syn grûntoan fynt.
Hossebossend rydt it de gapjende weinspoaren del
Nei de giele hypotenusa’s fan ’t nôt dat rusket
As, fierwei, de twatalige brêge oer de Severn,
Of, no, de Devilsbridge oer de Towy, dy’t mei koele
Fingers myn nútbrune boerefaam har boarsten opnimt,
Wylst tusken krúsbeien ferburgen eagen strune nei
De stream dy’t ûntspringt op ’e hichten fan ’e ikebeam.
Triljen tilt it hoarnfee.

Slim simmer is it,
En yn it wâld fan molke sink ik yn dyn pupillen,
Dy’t tsjuster binne as de mynskachten fan Pembrokeshire,
Dy’t fan boerewetten tsjoar en ienhoarnich spit kenne,
Wylst se my, tusken hege tichte hagen troch, wize
Nei it hast ferpulvere paad werom dêr’t ljocht út ljocht
Untflamme (noch foar’t melkende fammen yn molkich fleis
My de jister by it weinhûs fan myn jeugd ynjagen),
En noch ljochter makket Wales it gers om dyn irissen,
Reade lippen fan pleatsen, dyn mûle in waarme stâl;
Swit beslacht in hynder.

It is slim simmer.
Wy rinne de hichte yn en de gleonhite ierde
Triuwt in hauk, dy’t bochtet as de delling dy’t wy omgean,
Heger en heger. Under syn wjokken glidet it each
En de tiid dy’t yn in loft blau fan dagen lucht neifljocht
En wynderige legearingen fan smolten herten,
En wy drinke út de meikrigen kroezen fan ’e dea
De ljochtdronkene doarpen yn kommen fan heuvels del.
Dêrtusken kiche en bidde de skiep ferjeffenis,
Blaffe hiemdoggen de pleatsen yn ’e stilte teplak,
Wjirret in njirre him.

Slim simmer is it,
En slimmeroan wurdt de hing nei dy tusken himel en
Ierde, do. Do bringst my – dy’t dyn bringst is – nei it tsjerkhôf
Tsjin ’e heuvel. Hjir is dêr de tiid in kreup’le koster
Dy’t stil syn brike berchredes seit tsjin roeken dy’t yn
Har prysterpijen skrassen yn it glês fan ’e stilte
Kervje. Wy, dy’t gers wurde, bin’ wyld, de dea syn floara
Allyk. In iik wurdt in bank fan ieuwen fol triennen en
Sliepen; en de lytse koele kapel dêr’t ik my myn
Earetsjinst yn yntink lit dy ûnleauwich huverje,
Rist de hagedissen.

It is slim simmer.
Bijen begûnzje de blomstikken grêven, steure har
Net oan it fan Welshsprekkende Ingels op ’e sarken.
Flinters befleane magen dy’t hongerje efter in
Tombe; twa tongen falle yn ’e slach en taal flechtet
Nei de njonkenskikkende sinnen fan ’e hanneling;
De hichten fan Jarvis kantelje, de kliffen skomje.
Under it sliepen fan do en ezel falt de blauwe
Hauk fan Wales, wylst de brimzen, as de toarstige liuwen
Fan augustus, ús Welsh Bittere kroezen beleavje
En simmer ferdrifkje.

de blauwe havik van wales

Het is wreed zomer,
En de zon wenkt deze middag met het licht dat pas hier
Op de groene harpen van de heuvels zijn grondtoon vindt.
Hossebossend rijdt het door gapende wagensporen
Naar de gele hypotenusa’s van het graan dat roest
Als, ver, de tweetalige brug over de Severn, of,
Nu, de Devilsbridge over de Towy, die met koele
Vingers de borsten van mijn bruine boerenmeid opneemt,
En tussen kruisbessen spieden verborgen ogen naar
De stroom die ontspringt op de hoogten van de eikeboom.
Zinderend het hoornvee.

Wreed zomer is het,
En in het woud van melk verzink ik in jouw pupillen,
Die duister zijn gelijk de mijnschachten van Pembrokeshire,
Van boerenwetten ketting en eenhoornig spit kennen,
Terwijl ze mij, tussen hoge dichte hagen door, het
Pad wijzen dat terugvoert naar mijn oorsprong waar licht uit licht
Ontvlamde (nog voordat melkmeiden in romig vlees mij
De melkplaats bij het wagenhuis van mijn jeugd injoegen),
En nog lichter maakt Wales het gras rondom jouw irissen,
Rode lippen van hofsteden, jouw mond een warme stal;
Zweet beslaat de paarden.

Het is wreed zomer.
Wij lopen de hoogte in en de gloeiende aarde
Drijft een havik, die cirkelt als het dal dat wij rondgaan,
Hoger en hoger. Onder zijn vlerken glijdt het oog mee
En de tijd die in een zwerk blauw van dagen wind najaagt
En de broze legeringen van gesmolten harten,
En wij drinken uit de geschonken kroezen van de dood
De lichtdronken dorpen in de kommen van de heuvels.
Daarginds kuchen en bidden schapen om vergiffenis,
Blaffen erfhonden de hoeven in de stilte terecht,
Neemt een adder zich beet.

Wreed zomer is het,
En steeds wreder wordt de hang naar jou tussen hemel en
Aarde, jij. Jij brengt mij – jouw allegaar – naar het kerkhof
Op de heuvel. Hier is daar de tijd een kreup’le koster
Die zijn kromme bergredes mompelt tegen kraaien die
Gehuld in pijen krassen in het glas van de stilte
Kerven.Wij, die gras worden, zijn wild, de dood zijn flora
Gelijk. Een eik wordt een bank van eeuwen vol tranen en
Slapen; en de kleine koele kapel waar ik mij mijn
Eredienst indenk doet jou ongelovig huiveren,
Roept de hagedissen.

Het is wreed zomer.
Bijen gonzen rond bloemstukken en graven, storen zich
Niet aan het van Welshsprekende Engels op de zerken.
Vlinders fladderen en magen hongeren achter een
Tombe; twee tongen vallen elkaar aan en de taal vlucht
Naar de nevengeschikte zinnen van de handeling;
De hoogten van Jarvis kantelen, de kliffen schuimen.
Terwijl duif en ezel slapen, valt de blauwe havik
Van Wales, terwijl de wespen, de dorstige leeuwen van
Augustus, onze kroezen vol Welsh Bitter believen
En zomer verdrijven.

‘Tsjêbbe Hettinga is een van de grootste dichters van de Lage Landen. Zijn lyriek is een windhoos, een onstuimig lied vol liefde, landschap en hunkering.’

David Van Reybrouck